Spawanie stali i metali różnych

Proces spawania pozwala na trwałe łączenie ze sobą metali oraz ich stopów. Stosowany jest w wielu gałęziach przemysłu, m.in. branżach: lotniczej, motoryzacyjnej, budowlanej czy stoczniowej. To dzięki spawaniu możliwe jest wytarzanie samochodów i statków, jak również budowanie różnego rodzaju konstrukcji.

Spawaniem nazywamy łączenie materiałów topliwych, głównie metali i ich stopów, przez stopienie w wysokich temperaturach brzegów łączonych elementów (bez wywierania nacisku który charakteryzuje np. zgrzewanie punktowe) za pomocą ciepła, z dodatkiem lub bez dodatku spoiwa w postaci np. drutu spawalniczego.

Metody spawania stali i innych metali

Żeby mógł zajść proces spajania metali poprzez spawanie, musimy dostarczyć ciepło które spowoduje wzrost temperatury elementów. Energia cieplna może pochodzić z różnych źródeł, a w zależności od nich wyróżniamy wiele sposobów spawania:

1. Spawanie elektryczne lub spawanie łukowe - prawdopodobnie najbardziej rozpowszechnione, ma bardzo wiele odmian, źródłem ciepła jest łuk elektryczny.

2. Spawanie gazowe - źródłem energii jest spalanie gazu zwykle acetylenu (temperatura do 3100 st. C). Spawanie stosowane głównie do zespajania blachy (od 0,4 mm do 40 mm grubości),

3. Spawanie elektronowe lub spawanie wiązką elektronową – polegające na nagrzewaniu miejsca łączenia przy pomocy wiązki elektronowej. Do spawania służy spawarka elektronowa, której głównym elementem jest działo elektronowe. Elektrony są przyspieszane bardzo wysokim napięciem. Łączenie metali odbywa się najczęściej w próżni, spoinę tworzy się przez stopienie brzegów łączonych detali. Technika ta pozwala łączyć metale których nie da się łączyć inną metodą (np. wolfram-miedź, niob-miedź).

4. Spawanie plazmowe - w procesie spawania plazmowego wykorzystuje się dwa osobne strumienie gazu. Jeden to gaz plazmowy, który dzięki ogniskowaniu łuku elektrycznego przepływa wokół elektrody wolframowej i tworzy słup łuku plazmowego, który topi brzegi elementów. Drugi strumień to gaz osłonowy, chroniący jeziorko ciekłego metalu.

5. Spawanie laserowe - technika spawania w której obszar styku elementów spawanych podlega stapianiu wiązką promieni laserowych. Ciepło aplikowane jest wyłącznie w konkretnym obszarze elementu. Spawanie takie może być prowadzone w osłonie gazu obojętnego lub w powietrzu (gdy materiały nie utleniają się). Metoda zapewnia dużą wytrzymałość spoin. Spawanie laserowe powszechnie stosowane jest w produkcji przemysłowej, w tym produkcji wielkoseryjnych elementów np. w przemyśle motoryzacyjnym.

6. Spawanie termitowe - metoda spawania w którym źródłem ciepła jest spalanie termitu, czyli mieszanki tlenku żelaza (zgorzeliny hutniczej) i aluminium w stosunku 78:22. Metoda spawania stosowana do łączenia przedmiotów stalowych, staliwnych i żeliwnych o dużych przekrojach i łączenia i naprawy szyn kolejowych.

7. Spawanie żużlowe - w pierwszym etapie w wyniku działania łukiem elektrycznym topnik (granulowany proszek) przykrywający obszar złącza zaczyna się topić i powstaje jeziorko płynnego żużla. Następuje wtedy zgaszenie łuku, a energia niezbędna do a procesu spawania wydziela w wyniku przepływu prądu przez stopiony żużel (grzanie oporowe żużla).

8. Spawanie elektrogazowe - stanowi rozwinięcie metody spawania żużlowego, łuk spawalniczy jarzący się w osłonie gazów ochronnych, nie zostaje wygaszony po rozpuszczeniu żużla.

9. Spawanie hybrydowe - to rodzaj spawania które zachodzi przy użyciu ciepła z dwóch źródeł. Jednym jest wiązka promienia laserowego, natomiast drugim drut elektrodowy. Połączenie spawania łukowego i laserowego. Dzięki zastosowaniu tej metody łączenia elementów zwiększa się trwałość spojenia.

Wiele z nowoczesnych metod spawania ma wąskie, specjalistyczne zastosowanie (zbiorniki, koła zębate, narzędzia skrawające itp), głównie w przemyśle. Szerokie zastosowanie znajduje spawanie łukowe i gazowe.

Spawanie łukowe

Spawanie łukiem polega na wytworzeniu łuku spawalniczego pomiędzy elektrodą a spawanym materiałem. Tworzony jest on przez prąd generowany przez źródło prądu spawania. Łuk spawalniczy to impuls elektryczny przepływający pomiędzy elektrodą spawalniczą a elementem spawanym. Łuk powstaje, gdy pomiędzy elementami wytworzy się wystarczająco duży impuls napięcia. W spawaniu TIG łuk powstaje poprzez zajarzenie bezdotykowe lub gdy użytkownik dotknie elektrodą o materiał spawany (zajarzenie przez potarcie).

W spawaniu MIG oraz MAG łuk elektryczny powstaje poprzez zetknięcie materiału dodatkowego z powierzchnią elementu spawanego i wytworzenie zwarcia. Następnie prąd zwarcia topi koniec drutu spawalniczego i tworzy się łuk spawalniczy.

Po zajarzeniu napięcie przepływa przez przerwę powietrzną i tworzy łuk zjonizowanej plazmy o temperaturze kilku tysięcy stopni (nawet do 10 000°C). Ponieważ pomiędzy spawanym elementem a elektrodą stale przepływa prąd, spawany element trzeba uziemić kablem masy podłączonym do urządzenia spawalniczego.

Spawanie łukowe może przebiegać wyłącznie przy użyciu ciepła generowanego przez łuk, które powoduje, że spawane elementy stapiają się razem. Tak wygląda na przykład spawanie elektrodą wolframową w osłonie gazów obojętnych (TIG).

Zwykle jednak do spoiny dostarcza się również materiał dodatkowy który topi się i tworzy spoinę. Jest on podawany przez podajnik drutu, do którego podłączony jest uchwyt spawalniczy (spawanie MIG/MAG), lub ręcznie w postaci elektrody otulonej. Materiał dodatkowy musi mieć mniej więcej tę samą temperaturę topnienia, co materiał spawany.

Ważnym aspektem spawania łukowego jest stosowanie gazu osłonowego. Gaz osłonowy ma duży wpływ na wydajność i jakość spawania. Spawanie w osłonie gazowej chroni jeziorko ciekłego metalu i stygnącą spoinę przed utlenianiem się, oraz przed zanieczyszczeniami i wilgocią w powietrzu. Czynniki te mogłyby obniżać odporność spoiny na korozję, zwiększać jej porowatość oraz osłabiać jej trwałość i wytrzymałość. Strumień gazu osłonowego chłodzi także uchwyt spawalniczy.

Gaz osłonowy może być obojętny lub aktywny. Gaz obojętny nie wchodzi w reakcję z jeziorkiem spawalniczym. Natomiast gaz aktywny bierze udział w procesie spawania, stabilizuje łuk i upłynnia podawanie materiału do spoiny. Gaz obojętny jest wykorzystywany do spawania MIG (spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazów obojętnych), a gaz aktywny do spawania MAG (spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazów aktywnych).

Gazem obojętnym jest argon, który nie wchodzi w reakcję z roztopioną spoiną. Jest to najczęściej stosowany gaz osłonowy w spawaniu TIG. Hel (He) również jest popularnym obojętnym gazem osłonowym. Hel oraz mieszanina helu i argonu są wykorzystywane do spawania metodami TIG i MIG. Hel przyczynia się do uzyskania większego wtopienia oraz pozwala uzyskać wyższą prędkość spawania niż argon.

Dwutlenek węgla (CO2) i tlen (O2) to gazy aktywne wykorzystywane w roli składnika utleniającego do stabilizacji łuku oraz upłynnienia procesu podawania materiału podczas spawania MAG. Dokładne proporcje składników gazu osłonowego zależą od typu spawanej stali.

Spawanie łukowe - metody spawania

Spawanie MMA

Spawanie MMA (z ang. Manual Arc Welding) to łukowe spawanie elektrodą otuloną. Zwykle uważana za najstarszą i najbardziej uniwersalną metodę spawania łukowego. Oznaczane kodem 111. W metodzie MMA wykorzystywana jest elektroda otulona, która składa się z metalowego rdzenia pokrytego sprasowaną otuliną. Elektroda może posiadać otulinę zasadową, rutylową bądź celulozową. Wytwarzane są setki różnych odmian elektrod, często zawierających dodatki stopowe przyczyniające się do zwiększenia trwałości, wytrzymałości i plastyczności złączy.

Pomiędzy końcem elektrody a spawanym elementem wytwarzany jest łuk elektryczny. Zajarzenie łuku następuje poprzez dotknięcie końca elektrody do materiału spawanego. Elektroda w wyniku wysokiej temperatury topi się w łuku elektrycznym a krople stopionego metalu z elektrody przenoszone są do jeziorka spawanego płynnego metalu, tworząc po ostygnięciu spoinę.

Topiąca się otulina elektrody wydziela gazy, które chronią płynny metal przed wpływem atmosfery (spawanie bez udziału gazu osłonowego), a po krzepnięciu otulina tworzy na powierzchni jeziorka żużel, który chroni krzepnący metal spoiny przed wpływem otoczenia. Spawacz dosuwa elektrodę, w miarę jej stapiania do spawanego przedmiotu, tak aby utrzymać łuk o stałej długości. Jednocześnie przesuwa topiący się koniec elektrody wzdłuż linii spawania. Po odsunięciu elektrody od spawanego przedmiotu łuk zostaje przerwany i proces spawania ustaje. Po ułożeniu jednego spawu, żużel jest usuwany mechanicznie z pomocą odpowiednich narzędzi.

Podstawowe różnice w stosunku do innych metod spawania elektrycznego polegają na tym, że w metodzie MMA elektroda ulega skróceniu, a spawanie zachodzi bez udziału gazu osłonowego. W metodzie TIG, MIG oraz MAG długość elektrody pozostaje przez cały taka sama i odległość pomiędzy częścią roboczą uchwytu a elementem spawanym jest stała. W metodzie MMA, aby utrzymać stałą odległość pomiędzy elektrodą a jeziorkiem spawalniczym, uchwyt elektrody musi być przesuwany w miarę jej zużywania, w kierunku spawanego elementu co powoduje, że szczególną rolę odgrywają umiejętności spawacza.

Metoda MMA jest głównie stosowana do spawania konstrukcji stalowych oraz w przemyśle stoczniowym i większości branż produkcyjnych, w warsztatach i kowalstwie artystycznym. Pomimo że jest stosunkowo powolna (co wynika z konieczności częstej wymiany elektrod i usuwania żużla) to nadal zalicza się do najbardziej elastycznych metod pozwalających na swobodne łączenie metali, a przy tym doskonale sprawdza się w miejscach, do których dostęp jest trudniejszy ze względu na długą cienką elektrodę.

Spawanie w osłonie gazów obojętnych MIG

Metoda MIG (Metal Inert Gas) to spawanie w łuku elektrycznym elektrodą topliwą w postaci drutu pełnego w osłonie gazowej z gazów obojętnych, które nie uczestniczą w procesie spawalniczym. Podczas trwania procesu spawalniczego drut jest nieprzerwanie transportowany z podajnika przez uchwyt spawalniczy. Również przez uchwyt wypływa gaz ochronny np. argon, hel lub ich kombinacje.

Podczas spawania metalu metodą MIG źródło prądu (półautomat spawalniczy) generuje prąd elektryczny, który powoduje powstanie wysokiej temperatury łuku elektrycznego pomiędzy topliwą elektrodą w postaci drutu a spawanym materiałem. Ciepło łuku stapia spawany element i drut, tworząc płynne jeziorko spawalnicze. W miarę przemieszczania się łuku, stopiony metal krzepnie i powstaje trwała spoina.

W czasie całego procesu, drut elektrodowy jest podawany w sposób ciągły i z określoną prędkością przez podajnik do uchwytu spawalniczego. Prąd jest do niego doprowadzany poprzez miedzianą końcówkę prądową, a spawanie stali najczęściej odbywa się prądem stałym z biegunowością dodatnią.

Do uchwytu spawalniczego specjalną dyszą gazową doprowadzany jest także gaz osłonowy, który zapobiega utlenianiu łuku, końcówki elektrody topliwej i jeziorka wypierając reaktywny tlen. Metodą MIG spawa się elementy z metali nieżelaznych. Możemy nią wykonać spawanie aluminium, magnezu, miedzi, tytanu, cyrkonu oraz ich stopów, a także spawać inne metale. W normach ta metoda spawania jest oznaczana kodem 131.

Spawanie w osłonie gazów aktywnych MAG

Spawanie MAG (Metal Active Gas) polega na łączeniu metali poprzez ich miejscowe stopienie i zestalenie za pomocą elektrycznego łuku, wytwarzanego między topliwą elektrodą a spawanym materiałem w osłonie gazów chemicznie aktywnych, które biorą udział w spawaniu (dwutlenku węgla lub jego mieszaniny z argonem).

W zależności od rodzaju drutu elektrodowego wyróżnia się spawanie:

• MAG 135 - spawanie drutem litym w gazie aktywnym osłonowym

• MAG 136 - spawanie drutem proszkowym z rdzeniem topnikowym w osłonie aktywnego gazu

• MAG 138 - spawanie drutem proszkowym o rdzeniu metalicznym w gazie aktywnym osłonowym

Metodę MAG wykorzystuje się do spawania stali konstrukcyjnych niestopowych, stali niskostopowych i stali wysokostopowych.

Sam przebieg spawania metali metodą MAG jest taki sam jak w technice MIG, używa się tych samych urządzeń (spawarki) często określanych jako migomaty. Dlatego obydwie te metody traktuje się łącznie i mówi o metodach MIG/MAG.

Technik tych używa się szeroko niemal we wszystkich gałęziach przemysłu. Znajdują zastosowania w produkcji przemysłowej, przy naprawach i pracach konserwacyjnych. Popularne są też w przemyśle ciężkim (produkcja konstrukcji stalowych, rurociągów, zbiorników ciśnieniowych) oraz w przemyśle stoczniowym (budowa statków, barek). Metoda jest również powszechnie stosowana w przydomowych warsztatach, a także w blacharstwie samochodowym, kowalstwie artystycznym.

Spawanie elektrodą nietopliwą w osłonie gazu obojętnego - spawanie metodą TIG

Spawanie metodą TIG (Tungsten Inert Gas) polega na wytwarzaniu łuku elektrycznego za pomocą nietopliwej elektrody wolframowej w osłonie gazowej z gazu obojętnego. Oznaczana kodem 141. Często spotyka się (głównie w USA) oznaczenie GTAW (Gas Tungsten Arc Welding). Elektroda, łuk i obszar przyległy do jeziorka ciekłego metalu są chronione przed dostępem powietrza przez obojętny gaz osłonowy.

Elementy spawane można łączyć bez dodatkowego materiału przez przetopienie rowka spawalniczego. Jeżeli jest wymagane użycie spoiwa, to materiał dodatkowy wprowadza się przy czołowej krawędzi jeziorka ciekłego metalu w sposób ręczny, a nie częścią roboczą uchwytu spawalniczego tak jak w technice MIG i MAG. Dlatego uchwyt spawalniczy do spawania metodą TIG posiada zupełnie inną konstrukcję niż uchwyt migomatów. Spoiwo zwykle jest dostępne w postaci drutu (pręta) o długości 1m i odpowiednio dobranej średnicy.

Zapalenie łuku odbywa się dwoma metodami. Metodą dotykową poprzez dotknięcie elektrodą wolframową do materiału spawanego i następnie jej podniesienie na wysokość kilku milimetrów (Lift TIG) lub metodą bezdotykową z wykorzystaniem jonizatora (TIG HF). W technice TIG jeziorko spawalnicze jest przez strumień gazu osłonowego, zazwyczaj jest to czysty argon.

Spawanie techniką TIG pozwala na uzyskanie niezwykle czystych, wysokiej jakości złącz. Ponieważ w procesie nie powstaje żużel, jest wyeliminowane ryzyko zanieczyszczenia spoin jego wtrąceniami i obniżenia ich właściwości mechanicznych, a gotowe ładne spoiny praktycznie nie wymagają żadnego czyszczenia.

Spawanie metodą TIG może odbywać się przy pomocy spawarki o prądzie:

• stałym (DC), stosowanym dla elementów wykonanych z materiałów: stale niestopowe, stopowe, miedź i stopy miedzi;

• przemiennym (AC), stosowanym przy spawaniu aluminium i jego stopów oraz innych metali tworzących na powierzchni trudnotopliwe tlenki.

Metoda TIG nadaje się do spawania niemal wszystkich metali, przy czym proces może być prowadzony ręcznie lub w sposób zautomatyzowany przy produkcji wielkoseryjnych części. Metoda TIG jest najczęściej stosowana do spawania stopów aluminium oraz do spawania stali nierdzewnej, gdzie jednorodność połączenia i duża wytrzymałość ma krytyczne znaczenie. Jest szeroko wykorzystywana w przemyśle nuklearnym, chemicznym, lotniczym i spożywczym.

Spawanie łukowe - inne metody

Spawanie łukiem krytym SAW (Submerged Arc Welding) – metoda spawania metali polegająca na łączeniu elementów za pomocą elektrody w otulinie granulowanego topnika. Po wytworzeniu wysokiej temperatury łukiem elektrycznym, granulowany proszek (topnik) stapiając się tworzy ochronną warstwę żużla pokrywającego spoinę i nie dopuszcza do utlenienia spoiny. Łączenie metali odbywa się zwykle za pomocą w pełni zautomatyzowanego sprzętu, dostępne są także ręcznie prowadzone uchwyty. Metoda spawania łukiem krytym jest często stosowana w trakcie produkcji zbiorników ciśnieniowych, w zakładach chemicznych, w trakcie wytwarzania dużych konstrukcji stalowych, oraz w przemyśle stoczniowym.

Spawanie łukowe drutem rdzeniowym (proszkowym) FCAW (Flux-Cored Arc Welding) – metoda spawania podobna do metody MIG/MAG, z tą różnicą, że drut wewnątrz jest wypełniony topnikiem (outer shield) lub substancją chemiczną wytwarzającą podczas spawania gazy ochronne (inner shield). Drutem rdzeniowym spawa się stal stopową, stal nierdzewną. Do spawania stali stopowych używa się drutu z rdzeniem metalowym, w którym oprócz topnika znajdują się sproszkowane metale, takie jak nikiel, chrom itp. Ta metoda umożliwia swobodne napawanie.

Spawanie wodorem atomowym (AHW) lub łukowo-wodorowe jest procesem spawania w którym wykorzystuje się łuk pomiędzy dwiema elektrodami wolframowymi w atmosferze ochronnej wodoru. Łuk elektryczny skutecznie rozbija cząsteczki wodoru, które później przekształcają się w rekombinacji z ogromnym wydzielaniem ciepła, osiągając temperatury od 3400 do 4000°C. Spawanie łukowo-wodorowe stosuje się tylko w przypadkach specjalnych, jak np. swobodne napawanie narzędzi wykonanych z wysokowartościowych stali narzędziowych i stopowych, do spawania stali nierdzewnej itp.

Spawanie gazowe

Spawanie gazowe to metoda spawania metali, która polega na stapianiu brzegów metali łączonych przez nagrzewanie płomieniem powstającym ze spalania się gazu palnego w atmosferze dostarczanego tlenu. Proces spajania metali może być prowadzony przy użyciu dodatkowego spoiwa (w formie prętów, drutów) lub bez jego udziału (spoiny brzeżne).

Umożliwia spawanie blach o grubości do 40 mm. Przygotowanie materiału do spawania uzależnia się od rodzaju i grubości materiału, grube blachy podlegają ukosowaniu.

Najczęściej używanym gazem palnym jest acetylen. Normalny (redukujący) płomień acetylenowo - tlenowy umożliwia spawanie w temperaturze 3100°C.

Występują metody spawania gazowego w prawo oraz w lewo. Metoda w lewo umożliwia spawanie blach cienkich (do około 4mm), natomiast metoda w prawo pozwala na swobodne łączenie blachy grubszej. Spawanie w prawo charakteryzuje się większą koncentracją ciepła, dzięki czemu trwa ono około 20% krócej niż spawanie w lewo. Ponadto spawaniu w prawo towarzyszy mniejsze zużycie gazów i spoiwa. Spoina posiada lepsze właściwości mechaniczne dzięki wyżarzaniu przez skierowany na nią płomień.

Spawanie metali

Spawanie stali nierdzewnej

Na stal składa się przede wszystkim żelazo i węgiel. Stal nierdzewna dzięki odpowiedniej zawartości pierwiastków towarzyszących żelazu ma specjalne właściwości. Te same dodatki stopowe są jednak w stanie powodować problemy z jej spawalnością.

Tak zwaną nierdzewkę można spawać elektrodami otulonymi oraz metodą TIG lub MIG. W przypadku spawania gazem obojętnym używa się argonu lub helu gdyż gazy te najmniej wchodzą w reakcje chemiczne ze stalą nierdzewną. Podczas spawania stali nierdzewnej techniką MMA należy użyć specjalnych elektrod, aby utrzymać odporność na korozję spawu.

Spawanie stali nierdzewnej techniką MIG jest o wiele szybsze i łatwiejsze niż metodą TIG ale spaw jest bardzo widoczny na błyszczącym metalu. Kolejną wadą jest stosunkowo duża strefa wpływu ciepła, w której znacznie łatwiej dochodzi do uszkodzeń stali nierdzewnej. Metoda MIG wiąże się również z dużą ilością odprysków spawalniczych, które szkodzą powierzchni stali i często wymagają specjalnej obróbki. Aby ograniczyć odpryski wykorzystuje się spawarki z funkcją pulsacji prądu.

Inną metodą spawania stali nierdzewnej jest TIG. W tym przypadku powstaje mniejsze jeziorko spawalnicze niż w przypadku spawania metodą MIG. Tworzy to znacznie płytsze spawy, które rzadko wymagają dodatkowej obróbki. Kolejną zaletą jest mała ilość rozprysków i odkształceń spawalniczych. Wadą spawania metodą TIG jest bardzo powolny przebieg spawania.

Oprócz powyższych stal nierdzewna spawa się za pomocą specjalistycznych metod spawania metali: łukiem krytym, drutem rdzeniowym. A także metodami łączenia metalu które aplikują ciepło tylko na konkretnym obszarze jak: spawanie laserowe, spawanie elektrogazowe, spawanie plazmowe przy ogniskowaniu łuku elektrycznego, spawanie technikami hybrydowymi (połączenie spawania łukowego i laserowego).

Spawanie żeliwa

Żeliwo to wysokowęglowy stop żelaza z węglem. Ze względu na dużą zawartość węgla, jest materiałem trudnym w obróbce, a jego spawanie może dostarczyć wielu problemów. Ze względu na to spawaniu poddaje się tylko żeliwo szare. Spawanie żeliwa wykorzystywane jest jedynie podczas naprawy elementów uszkodzonych. Wykorzystuje się metody: MMA, MAG, MIG, TIG. Zwykle żeliwo spawa się na zimno, ale czasem elementy wstępnie podgrzewa się do temperatury ok 700°C przy naprawach odlewów mających wysokie wymagania co do struktury i stałości kształtu.

Spawanie metali nieżelaznych

Zastosowanie metali nieżelaznych w technice jest powszechne. Metale te można łączyć wieloma metodami.

Spawanie aluminium

W spawaniu aluminium najlepiej sprawdzają się metody MIG i TIG w osłonie gazowej obojętnego argonu. Pierwsza umożliwia łączenie elementów o grubości od 1 mm. Obiekty cieńsze niż 1 mm łączy się metodą MIG przy zastosowaniu prądu pulsacyjnego. Spawanie TIG jest przeznaczone do materiałów aluminiowych o maksymalnej grubości 10 mm. Jego dużą zaletą jest możliwość pracy z prądem przemiennym (AC), co pozwala zachować czystość jeziorka spawalniczego.

Spawanie miedzi

Miedź spawa się wszystkimi podstawowymi metodami spawania metalu. Dla blachy o grubości powyżej 3mm stosuje się technikę MMA i metodę MIG z prądem stałym z biegunowością dodatnią a także metodę gazową. Spawanie TIG z prądem przemiennym używana jest dla blach o grubości poniżej 1mm, a z prądem stałym dla grubszych. W obu przypadkach z biegunowością ujemną na elektrodzie.

Połączenia miedzi z innymi metalami są trudne do realizacji i wymagają specjalistycznych metod np wolfram-miedź spawa się elektronowo.

Spawanie mosiądzu

Do spawania mosiądzu stosuje się metodę gazową dla blachy powyżej 4mm, oraz metodę TIG za pomocą prądu stałego z biegunowością dodatnią lub prądu przemiennego gdy stop mosiądzu zawiera aluminium.

Spawanie tytanu

Tytan jest metalem trudno topliwym, o temperaturze topienia wynoszącej 1668˚C. Do spawania tytanu stosowane jest: spawanie elektronowe (najbardziej wydajne), spawanie łukiem krytym - w przypadku blach powyżej 3mm i plazmowe. Spawanie metodami TIG i MIG w przypadku tytanu jest czasem stosowane, ale nie zaleca się go ze względu obniżenie właściwości mechanicznych spoin.

Oferta MetalTop

Potrzebujesz ekspertów w dziedzinie spawania? Nie trać więcej czasu przeszukując nieskończoność internetu! Odwiedź MetalTop - największą i najbardziej zaawansowaną platformę dedykowaną specjalistom od spawania stali i metali różnych. U nas znajdziesz tylko sprawdzone i renomowane firmy spawalnicze, które gwarantują najwyższą jakość usług. Dzięki MetalTop, profesjonalizm jest na wyciągnięcie ręki.

Odkryj najlepszych w branży i zrealizuj swój projekt z niespotykaną precyzją i dbałością o d